Ateşin Şahadeti Şiiri - Huban Asena Özkan

Biri kibrit çaktı, "Yan!" dedi,
Alevler sıçradı tenime…
Ama ben,
Küllerin içinden doğan bir yangındım,
Yakılan değil, yakıcı olan.
Gülümsedim: "Beni ateşle korkutamazsın,
Çünkü ben, ateşin anasıyım."

Karanlık diye üstüme atılan her odun,
Kendi ışığımı besledi.
Biri "Söneceksin!" diye üfledi,
Oysa her nefes,
Koruma can veren bir rüzgâr oldu.
Alevlerim, gökyüzüne yazılan bir meydan okuma—
"Söndürmek mi? Önce kendi gölgeni yak!"

Yıldırımlar düşsün üstüme,
Volkanlar kusarsa öfkesini…
Ben,
Yerin altında kaynayan magma gibiyim:
Dokunan erir,
Korkan yanar.
Çünkü ateş, sadece yok etmez,
Arındırır, dönüştürür, yeniden var eder.

Biliyor musun?
Beni yakamazsın,
Çünkü ben, ateşin ta kendisiyim
Doğduğum günden beri
Kendi közümde piştim,
Kendi alevlerimle büyüdüm.
Ve şimdi,
Bir mum değil,
Sönmeyen bir şafakım:
Yaktığım her şey,
Işığımın bedelidir!