Ateşin Gölgesinde İnsan Şiiri - Doğan Çeçen

Ateşin Gölgesinde İnsan

İnsan, insanı yakar mıydı?
Bir kıvılcımın karanlığında sönmezdi umut,
Ama o gün, küllendi insanlık
Ve aydınlık, yangına verildi bir otelin avlusunda...

Gökyüzü ağladı o sabah,
Ruhlar birer mum gibi eridi sessizlikte.
Ne duvarlar sustu, ne de vicdanlar konuştu,
İnsan yandı, ama dilsizdi sokaklar...

Bakar mıydı göz, gözün yandığına?
Bakarken bile susar mıydı merhamet?
Alkış mı olurdu bir çığlığın üzerine?
Aklanır mıydı elleri kanla yoğrulmuş bir utanç?

Bir çocuğun düşü, bir ozanın sözü,
Bir kitabın içindeki özgürlük sayfasıydı orada yanan.
Ve hâlâ sorar zaman:
“Yanmayanlar, o an insan mıydı gerçekten?”

Ey Madımak!
Sen sadece bir bina değildin,
Bir milletin hafızasında,
Vicdanın sınavısın hâlâ...

UNUTMADIK!
Çünkü küllenen her ateş,
Yeniden doğar halkın kalbinde.
UNUTMAYACAĞIZ!
Çünkü unutan, bir daha insan olamaz…

Doğan Çeçen
(3 Temmuz 2024 )