Asude Şiiri - Adil İzci

Adlarımız bile çoktan eskidi
Ve bir gündü, dehşet içinde anladım:
Sesleri de artık hiç duyulmuyor
Zaman bu, neleri silmiyor ki!

Kalbim, bizi en iyi bilen sensin
Anlat ki herşeyimiz ölümlere düşmeden:

Hep aynı köşelerde oturur,
Ve bir türlü o güne sığamazdık.
Yazlar, yokuş aşağı gelip geçer,
Arka odalar poyrazlara dönerdi.
Kadınlar görürdük sabah bahçelerinde
Örtülü müydü yüzleri, sis mi basardı?
-Belki de bellekte Monet rüyası-
Bahçeler biter, imgeler uzanırdı.
Manastıra dalardık, sıkışıp kalmış ruhlara
Duvarlarında gözler vardı, karşılaşırdık...

Zaman bu, hiç durup beklemez ki
Şimdi belleğimde hep o aynı fısıltı:
Adlarınız bile çoktan eskidi! Bittiniz!