Gün batımında deniz çığlık çığlık köpürüyor.
Neye sinirlenmiş bu deniz.
Yoksa aşkı yutmuş da bu yüzden mi bu deli dalgalar.
Hava ne için kızarmış sanki.
Ruhumdan tutup beni uzaklara, çok uzaklara götüren rüzgâr,
Ve rüzgârla arkadaş olmuş atkılar…
Sonra başlayan yağmurun toprağa değdikçe çıkardığı ses…
Düşüncelerin resmi çizilseydi ortaya ne çıkardı bilinmez.
Bir insan gibi yağmura sinirlenen deniz
Ve aşkı yutup çırpınışlarına göz yumması...
Gökyüzü aşkı doğuruyor ve deniz onu yutuyor.
Hava karardıkça ışık ışık gemiler geçiyor
Yalnızlığın korkusu artık acıtmıyor
Gözlerim denize taş atıyor.
Gökyüzünün kızıllığını deniz suları ile söndürdüm ben.
Ve sonra bir taşla güneşi yerinden düşürdüm ben.
Hatıralarım ve hedeflerim yaman bir savaştalar.
Beynimin notalarına basar kronik ağrılar.
Kimin yanına gitsem yine kalırım kendimle.
Cennet kadar güzel hayatı yok ettim kendi elimle.
Kayıt Tarihi : 27.3.2020 12:36:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
