Zât Şiiri - Bahar Ada

Dediler ki:
- “Ses!”
Ve dediler ki:
- “Konuş!”

Ne ses’i becerdi Zât,
Ne de konuş’u.

Gitti Zât.
Bir gitmek gelirdi elinden
ve bu,
elindeki tek hüneriydi.
Ne kalmayı becerdi Zât,
Ne de gelmeyi.

Öyle ki,
kendinden gittiği diyarlardan
insanlara buydu onun testi.
Ne öğretendi Zât,
Ne de öğrenebilen.

Oysa ki,
nereye, kime gittiğini sanırdı ki?
Kendinden gayrı ile
yoktu tesellisi.
Ne yeri belli olan Zât,
Ne de zamanı.

Bilse ki…
Kandırmacayla dolan karanlıktaydı Zât.
İnsan kaynayan yerde,
kimsesizlikteydi Zât.
Sessizlikle harabe,
Dilsizlikle lâldi Zât.

Bilse ki…
Kendisini görebilene kör,
Kendisiyle olabilene korkulu,
Haykırana sükût Zât.

Tüm gidişlere sebep,
Sonuçsuz kalmıştı Zât.

Zât,
kendisinden gidebilir;
sonrasında da
gerisin geri
yalnız şairesine gelirdi.

O Zat'a

yardan yare
uzaktan uzağa
bir züğürt şaire tesellisi
Aslında bu söz nağmeleri.

Bilseydi o Zât,
Ah… bir bilseydi.