Aşkın Rengine Ve Hüzne Dair

Aşkın rengi yeşildir demişti biri ve muhtemelen bir şövalyeydi
Çok iyi biliyordu savaşmadan erişilmeyecek olan ganimetleri
Ve solmanın ve ölmenin ve tüm varlığı vermenin
Yani dökmenin yaprak yaprak dökülmenin olmadığı yerde
Yeşile ermek biraz hikâyeydi..

Ben aşk dolu şiirler yazmadım hiç
Tek derdim aşktı bu sebeple başka konulu şiirler de yazmadım
Hedef aldığım seni ayrılıkla bileyip bileyip içime soktum ki o biçim acı
Hangi sismograf kaydeder şimdi yokluğun iç delen sarsıntısını
Hangi rüzgâr telafi eder telef olmuş bir atın özgürlük bakışını
Gerçi benim umurumda olan bir sen
Bir de şu şakağıma dayadığım duvarların inatsızlığı…

Bir yumru gibi kucağımda sancıyan ruhumu
İplik iplik çözülen intihar sahnelerine sarıyorum
Dizini döven baba görmezken hiçbir karede
Çiçeksiz kalmış yazgılar ilişiyor bir kızın zülfün teline...

Acıdan çekilen entarinin hayatı giyinişini düşlemek
Ve hissetmek kaskatı kesilmiş cennetin yetimliğini
Kendime getirip kendimden alıyor beni...

Kafaya kaldırıyorum aklımı alnım güzel duruyor
Meczup olmanın iştahını duyumsamaya çalışırken
İçimi yokluyor yersiz yeşeren aşk çekimi
Bu şımarıklığa bir dur demek gerek çok oldu bu kalp
üstelik kırmızı
Sevmek güzel sevmek iyi sevmek sevimli
Lakin ezilmiş işte yeşil kediler şahitti
Yolların kâkülünü babam aşka korkuluk diye kesti…

Ben aşktan beri senden beriyim ümitsiz
Yokluğunda düşürdüğüm yüzüme yamalanırken hüzün
Ben sessizliğin senli kavliyim
Ne zaman yol alsam senden geriye
Sana doğru aşk yüklü bir havariyim…

Ah senin şu gitmelere şahlanan hallerin

Duyuyor musun
Ağrıyorum
Ağrıma
Gitme
Sevgilim…

_____________________
(ruhuna el-Fatiha)
_____________________