Sen bana geldin,
ay ışığı altında,
bir oyuncunun sahneye çıkışı gibi zarif,
ve ben sustum.
Çünkü aşkın en güzel repliği,
söylenemeyendi.
Dudakların, bir trajedinin başlangıcıydı;
gözlerin, bir düşün kapısı.
Ve ben her kelimede biraz daha düştüm sana,
biraz daha unuttum kim olduğumu.
Aşk, sana yazılmış bir oyundu belki
ama sen sahneye çıkınca,
ben bütün rollerimi unuttum.
Sadece seyrettim,
bir ömrü tek bakışla harcarken.
Aşk
Kayıt Tarihi : 5.7.2025 11:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!