Aşkın Kırdığı Putlar Şiiri - Sinan Bayram

Karanlıkta ellerim titrerken,
Kalbimde eski korkuların gölgeleri vardı.
Her biri bir put,
Her biri zincir,
Her biri beni senden uzak kılan duvar.

Ben sustum,
Ama suskunluğumda büyüdü yangın.
Her taşın ardında gizli bir sahte ışık,
Her sesin altında yalan bir çağrı…
Ve ben,
Kendi kalbimin önüne diktim putları.

Sonra sen geldin.
Bir bakışınla kırıldı sessizlik,
Bir nefesinle yıkıldı duvarlar.
Sevgi, ellerine kılıç oldu sanki,
Korkularımın heykellerini tek tek devirdin.

Sevda…
Bir isyan gibi doğdu içimde.
Boynumdaki zincirleri söktü,
Beni kendime döndürdü.
Artık ne gölge,
Ne sahte yüz,
Ne put kaldı önümüzde.

Aşk…
En büyük devrimdir kalpte,
Karanlığın göbeğinde doğan güneş,
Yalnızlığın ortasında yankılanan marş,
Ve ben onunla özgür oldum.

Ey sevgili,
Seninle öğrendim:
Putları kırmak, kalbi arıtmak demektir.
Ve sevmek,
O en büyük putu —
Yalnızlığı — paramparça etmektir.

Sinan Bayram