Aşkın Gül Yanığı Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Ruhunun gözleri
Ne çok hüzün doğurmuş

Ben yurdunun göğünü
İrili ufaklı bulatlar doldurdu

Kalp ateşinden çıkan
Şu taze bulut banaymış
Adını ''Gül Yanığı'' koymuş

Zaman ayrılığa dikiş tutturamadıkça
Hasretin, boylu poslu dağı olmuşum
Ay saklandı
Yağmur başladı
İçimiz yüzümüze boşalıyor
Bir çift yaprak yanağımız
Dicle ile Fırat
Avuçlarımıza akıyoruz
Bu yol duaya mı gider
Toprağa mı bilmiyoruz
Akıp gidiyoruz

Çağladık
Sular da uyur
Dünyanın ağrı kesicisi toprak

Ne çok ağladık
Aşkın neşterinde görünmez kanadık
Toprak ananın kucağına yattık
En çok da
Ruhların ninniye ihtiyacı var
Tatlı bir rüyaya uyandık
Güneşli günler kapıda

Ağır acılardan
Kendimi güneşe götüren rehberim...
Ruhun,
En Sevgili'nin
Ben yurduna bıraktığı yaralı emaneti...

Ruha ağır yaralar aldıran
Ya bedenin yaşattıklarıdır
Ya da dünya sınavlarıdır...

Beden dünyaya aldandıkça
Ruh, merhamet diye inler...

Ruh, yarasından
Bedeninin zihnine kanar
İyileştirmesi için
Bedeni sağır kesildiğinde çöle düşer...

Ruhunu kaybeden beden
Düşünce düşünce
Ölmeden çürümeye geçer...

Eczanelerde temin edilebilseydi
Tabipler
Ruh yarasına ilaç değil
İçi merhamet dolu sevgi yazarlardı...

Bugün
Tanrı misafirim ruhunla
Kuşlara su verdik, selam verdik
Kimisiyle göz göze geldik
Aralarına karışacak
Tanıştırıyorum
Ki ben aynı zamanda kuşlardanım

Ruhun en çok da
İçi merhamet dolu sevgimi sevmiş
Şifa bulmaya gelmiş
''Son nefesine kadar''
Varlığıma taşıdığı büyük aşkla...