Aşkın Felsefesi Şiiri - Seyrani Göl

Sevmenin ilk hâli,
bir yangındı.
Tutkuydu adı,
ellerinle tutamadığın bir ateş gibi.

Sonra anladım:
Aşk, bağlamak değil,
bırakmaktı.
Ve sen gittiğinde de kalan bendim.

Birlikte yürümek
aynı yönde zorlanmak değil,
kendi yoluna giderken
el ele düş görebilmekti.

Özgürlük,
seni sevdiğimde senden geçebilmekti.
Gözlerine bakıp “kal” dememek,
ama kalırsan
sessizce gülümsemekti.

Sadakat,
yanımda olduğunda değil,
yanımda olmadığında
sana ihanet etmemekti.

Aşk dediğin,
birine ait olmak değil,
onunla birlikte
kendine ait kalabilmekti.

Ve işte o zaman,
ne zaman baksam sana
kendi suretime denk geliyordum.
Çünkü ben seni
sadece sevmemiştim;
seninle düşünmeyi,
seninle susmayı da öğrenmiştim.
S.GÖL