(Tasavvufi, derin, ezeli bir dilde)
Ben, varlık harmanında bir toz iken,
Elif gibi doğruldum aşkın önünde.
Ne yön kaldı, ne mecra, ne ben,
Şems dokundu, yandım özümde.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta