Aşkın Çocuğuyum Şiiri - Mehmet Karataş

Yanmış bir aşkın küllerinden doğdum ben,
Yanarsın gül goncası ırak dur benden…

Özüm küldür ateş yakmaz artık beni.
Doğum sancımdır en harlı aşk ateşi

Bir aşkın çocuğuyum buruk ve mahzun,
Yüreğim kor ve acı, dostlarım hüzün…

En içli türkümü ölürken söyledim,
Bir can için kendi öz canımı verdim…

Âlem ağladı sessiz çığlıklarıma,
Duyuramadım oysa canlar canına…

Ateşlerden çıkmış bu ten, artık ben değil,
Bir ses duydum gaipten dedi ki eğil…

Bir sokağın başında durdum beklerim,
Belki yâr geçer diye yollar gözlerim…

Duymaz, gelmez başka âlemlerde o yâr,
Halime ağlar oldu bütün meczuplar…

Bilirim, gelmez o yâr asırlar geçse,
Gelse de tanımaz bu halimi görse…

Bilmesin, görmesin, sevmesin gam değil,
Bir kez öldünse, bin ölüm hiç zor değil…