Dayanaklı olamayacaksan eğer, sakın aşık olma! Sana yüklenen aşksı anlamlar yalnızca kendinden olmalıdır, yoksa yok sayarsın seni…Çünkü onsuz duygular yetim gibi, kimsesizdir. Şefkatin renginden yoksun ve yoksuldur. Başın ağrır, susuz ve gıdasızsındır, açlığa ramak…
Önce ısınırsın bir kış günü, gürül gürül yanan bir soba gibi. Sonra seversin köz köz, nâr gibi, kavrulursun iç dünyanda. Bir ormanda kaybolmuş pirüpâk havasın, akranda kesilen nefes gibisin!
Gittikçe derya derya çoğalıp, sineni yakan ateş gibi hummaya yakalanmışsın. Sonra bir bakmışsınki tutkunsun, tutulmuşsun delicesine. Hapislerdesin, hücrelerde dudakların çatlak…Ağrı dağındasın erişilmez, dumanlıdır başın…Onsuz yaşayamayacağını düşünürsün, hatta ölmeye ölmek için varsın. Çünkü çok sevmişsin onu, çoktanda öte, inanmışsındır…İşkencelere ramak…
Gururun incinir bir çok kere, onurun zedelenir. Onu mutlu etmek için adeta seni incitenlerden dahi sevgi dilenir, ipotek edersin yüreğini. Hiç bir şey umurunda değildir ondan başka, varsada yoksada o vardır dünyanda, yalnızca o. Cennettesindir artık, nereye baksan, nereye gitsen, onu görürsün. Tabiat, yemyeşil çimenler, buğday başakları. Onun tellerine benzetirsin esen rüzgârı. O kokar sanki! Cehennemi yaşamaya ramak…
Dünyaya meylin var, 'beşer'sin bebek
Bir bilsen dünyamız neyin nesidir
Ayırır ağzını işersin bebek.
Kimisi su katar içtiğin süte
