Aşk-ı Lokman Şiiri - Seyfi Karaca

Sesini rüzgara rehin vermiş
Ve derinlerinde cevahir besleyen nehir birikintileri gibi çok bela
Kaç kişi, günde kaç defa şehir şehir kucaksızlığının dibine taşınan
Ve kaç ağıt..?
Kaçbir toprağı tazelenmiş bahar gülümseyişleriyle ılgıt efil
Kaç nefes,
Peşpeşe yaşamak denen özlemlerden dipdiri
Topuğunu kovalayan kırbaç çarpıntısı yakın takiplere göğsünü gere gere
Kaç yürek..? Susuzluğunu yine püsküren ateşlerle söndüren
Eşiksiz kapılara komaksızın kaça kaça gelmiş ve bulmuş olduğu
Kaç hayalde gizli doğar kıvılcım
Usul usul beslenir
Ve birden bire büyüdüğüne aşk
İşte o dur,
herşeyin hakkını noksansız vere vere
Bulutlara göğün sonsuzluğunu kanatsız gezdirir
Meşeli dağlarda mesken kurmayı, uğur böceklerine insan avuçları kadar sığınan
Suya yüzmeyi öğretir ve hepsi de aşktır
Kimi zaman da sesini rüzgara yetim verir
Hani...Duysun gibilerden kör kütük ay fenerli geceler
Bağlasalar bile kalası yoktur gelende gidende
Gülü seven bülbülün
Karanlıklar boyu diken kıymığı sızıda susmaksızın
Fitil işledikçe tuzlu yaraya
Neler lokman bilip her çalıya
Nasıl acılar çekip
Ve zıkkım gibi hasretine
Sırılsıklam sarılışını..

Seyfi Karaca...Aralık / 09