aşk hikayesi Şiiri - Selim Beyaz

ben trendeydim sen istasyonda,
yollar uzadıkça uzuyordu,
tren bir türlü istasyona varamıyordu,
hızlandıkça hızlanıyordu,
akıp giden zaman gibi...
ne zaman varacak acaba istasyona?
ne zaman kavusacak acaba umutlara?
belkide senin beklediğin istasyona,
hiç bir zaman gelmeyecek,
belkide hiç durmadan geçecek seni,
umutlar, sevinçler,
trenin düdüğünün sesinde boğulacak belkide...
uzun uzadıya trendeyim,
dur yok, durak yok, istasyon yok,
acaba nereye götürüyor bu tren beni?
peki neden trendeydim ben?
neye ve nereye gidiyordum...
trene binerken beni uğurlayan,
kalbimin sesinden başka hiç kimse yoktu,
içimde ölümsüzleştirdiğim,
ebedi sevgiyle birlikte bindim...
tren istasyona varamıyordu,
belkide hiç bir zaman varamayacaktı,
bu tren nereye gidiyordu?
geleceğemi, bilinmeyenemi,
yoksa,
hiç güneşi doğmayan karanlık dünyalara mı?
elimden gelen tek şey beklemekti,
ve bekliyordum...
sonunda tren senin beklediğin istasyonu geçti,
son bir kez sevgi dolu yüreğimle sana baktım,
buğulu gözlerimle,
''seni seviyorum'' diye haykırdım;
ama sen treni ve beni göremedin,
buğulu çığlığımı duyamadın,
işte bu göremediğin tren,
hayatta hiç bir insanın göremediği,
sevgi treniydi...