Her yıl biraz daha küçülüyoruz.
En çok da umutlarımızdan ve hayallerimizden başlıyor bu küçülme.
Dün yaşadıklarımızı birer birer unutuyoruz.
Mutluluk üzerine gülümseyerek kurduğumuz hayalleri,
Silip atıyoruz yalnızlığımızdan.
Onsuz yaşayamam dediğimiz insanları artık hatırlamıyoruz.
Eskiden kalma binlerce fotoğrafın içinde kaybolup gittik.
Her sevgi dilinde,
Hayatın damarına basıp aşkta takılı kaldık.
Zamanı, ayrılığın kalabalığında yaşayıp, mutluluğu yalnızlaştırdık.
Tekrar umut ettik, yeniden âşık olduk.
Ve yine aşkta kaybolduk!
Bir türlü öğretemedik kendimize
Aşkın beyazın içinde saklanmış, siyah bir yalan olduğunu.
Nurşen Alıcıer
Kayıt Tarihi : 25.8.2025 12:18:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!