Pelüş asıl ev kedim, şahsımla beraberdi,
Yanımdan hiç ayrılmaz, evi de terk etmezdi…
Diğer kediler hariç o, özel bir kediydi,
Şahsımı sevdiğinden, yeterince evcildi…
Derken Sığıntı geldi, gariban mı gariban,
Bir tür sokak kedisi, yanımdan ayrılmayan…
Neyse aldık içeri, evin başköşesine,
Yerleşti yatağıma, hiç inmedi yerine…
Pelüş’üm hoşlanmadı, çıktı ve uzaklaştı,
Ne kadar engellesem, şahsımızdan da kaçtı…
Geçidi tıkasam da evden ayrılacaktı,
Zorlasam da olmazdı evde kalmayacaktı…
Şimdi sokak kedisi, gelmez veya uğramaz,
Sığıntının yüzünden, şahsımı bağışlamaz…
Sığıntımız doğurdu, tamamıyla yerleşti,
Ayrılmaz ki şahsımdan, gönlümü de fethetti…
(2014)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 1.7.2014 01:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!