Arzum Kalmadı Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir hiçe sattım, varımı pazarda,
Bir şey kalmadı, elimde avcumda,
Bütün unvanlar, kaldı o diyarda,
Gölgene sığınıp, duramaz mıyım?
*
Sensiz kalınca, bu dünya zindanmış,
Her bir yanı, ateşten bir kor sarmış,
Geceler, hep gündüze hasret kalmış,
Ocağında, ateş yakamaz mıyım?
*
Ser verip, baş olmamı istediler,
Altın tahtları, önüme serdiler.
Bu can, makamı değersiz addeder,
Ayağın tozunda, solamaz mıyım?
*
Yüzün çevirirsin, görmezsin beni,
Bu divane gönül, bekler hep seni.
Tükettim ömrümün, taze demini,
Derdimin, yegane ilacı sensin.
*
Ne bir bağ isterim, ne de bir bostan,
Ne de konuşacak ahbap, bir dosttan.
Geçtim bu sevdadan, yalandan posttan,
Eşiği bekleyip, yatamaz mıyım?
*
Akıl sahipleri, kınar halimi,
Bilmezler, yolda verdiğim salimi.
Feda ettim, cümle ilmin kalimi,
Emrine amade, duramaz mıyım?
*
Varlığım, adının bir gölgesidir,
Bu divanelik, aşkın belgesidir.
Ruhumun isteği, en yücesidir,
İzninle, bir kurban olamaz mıyım?
*
Kıskanırım, bastığın yollarını,
Sana uzanan, ağaç dallarını.
Fısıldayan, rüzgarın kollarını,
Kapında bir anlık, kalamaz mıyım?
*
Garip oldum, başka arzum kalmadı,
Felek çarkını, benim için kurmadı.
Gönül senden gayrı, bir mekan bulmadı,
Kapınızda köle, olamaz mıyım?