Arka Mahalle Şiiri - Banu Doğan

Arka mahalle...
Hayatın en çarpıcı yüzlerini barındıran, her köşesinde ayrı bir hikaye saklayan o sokaklar. Burada büyüdüm ben, burada öğrendim yaşamayı.
Sokak aralarında top oynarken, çocukluk hayallerimi kurarken, bir yandan da hayatın acımasız gerçekleriyle tanıştım.
Her gün aynı yolları yürüdüm, aynı yüzlerle selamlaştım. Arka mahalle...
Görünüşte sıradan, ama içinde bambaşka dünyalar barındıran o yer.
Bazen gülümsemeler, bazen gözyaşları...
Her evin ardında farklı bir dram, farklı bir sevinç var.
Burada insanlar birbirine sıkı sıkıya bağlıdır. Komşuluk, kardeşlikten farksızdır.
Mahalle bakkalının önünde toplanan çocuklar, sokak köşelerinde yapılan sohbetler...
Herkes birbirini tanır, herkes birbirinin derdini bilir.
Belki de bu yüzden bu kadar güçlü duruyoruz hayata karşı.
Ama bir yandan da zorluklarla mücadele etmekten yorulduk.
Her gün yeni bir sınav, her gün yeni bir mücadele.
İmkansızlıklarla boğuşurken, bir yandan da umut etmekten vazgeçmiyoruz.
Çünkü biliyoruz ki, arka mahalle insanı pes etmez.
Düşse de kalkar, yıkılsa da yeniden inşa eder.
Gece olduğunda, sokak lambalarının altında bir sessizlik çöker mahalleye.
O anlarda, yaşadığım her anı düşünürüm. Kaybettiklerim, kazandıklarım, sevinçlerim, hüzünlerim...
Hepsi bir araya gelir, içimde bir yerlere dokunur.
Arka mahalle...
Beni ben yapan, bana direnmeyi, sevmeyi, savaşmayı öğreten yer.
Buradan uzaklaştığımda bile hep kalbimde taşıdığım, hep özlediğim yer.
Ne kadar zorluklarla dolu olursa olsun, burası benim evim, benim dünyam.
Ve biliyorum ki, nerede olursam olayım, arka mahalle hep benimle olacak. Çünkü burası sadece bir yer değil, aynı zamanda ruhumun, kalbimin bir parçası. İçimde yanıp tutuşan bir ateş, bitmeyen bir umut. Arka mahalle... Evim, yuvam, hayatım.