Arı Dostuma Veda
Bir gün yine buluşacağız.
Nerede bilmem, ne zaman bilmem.
Ama biliyorum, yine buluşacağız;
güneşli bir günde, belki bir derenin kenarında.
Çiçekler açacak sessizce,
rüzgar taşıyacak kokularını.
Ve o mavi gök,
kovacak kara bulutları hayatımızdan.
Sen yine gülümse,
her zaman yaptığın gibi.
Böcekler uğuldarken dallarda,
arılar dans ederken yapraklarda.
Görürsen dostlarımı,
selamımı götür onlara.
De ki, “Çok kalmaz,
geri dönecek o,
çiçeklerin arasında şarkı söyleyerek."
Bak, kelebekler kanat çırpıyor,
karıncalar yuvaya koşturuyor.
Her biri biliyor
dünyanın bazen saçma ama
yaşamaya değer olduğunu.
Bir ağacın altında,
yıldızlarla göz göze geleceğiz.
Ve biliyorum,
o an yine yan yana olacağız,
bir güneşli günde.
Unutma, doğa da delidir bazen.
Kurbağalar şarkı söyler yağmurda,
ve hiçbir şey anlamlı olmak zorunda değildir.
Sen de öyle düşün…
Kimi zaman yaprak döker ağaçlar,
kimi zaman fırtına gelir ansızın,
ama sonunda hep
güneş açar yine.
O yüzden,
gülümse,
sarıl toprağa,
sev kuşları, böcekleri
ve hayatı…
Çünkü,
yine buluşacağız.
Nerede bilmem, ne zaman bilmem.
Ama biliyorum, yine buluşacağız,
güneşli bir günde.
Ve evet…
Hepinizden nefret ediyorum.
Kayıt Tarihi : 14.10.2025 20:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, doğayı seven ama insanlardan yavaş yavaş uzaklaşan bir adamın son günlerinde yazdığı bir mektup gibidir. Yıllarca şehirden, kalabalıktan ve yapaylıktan kaçıp doğaya sığınmıştır. Her sabah dere kenarında oturur, çiçeklerle konuşur, karıncaları izlerdi. İnsanlar onun delirdiğini düşünürdü ama o, doğanın deliliğinde bir huzur bulmuştu. Bir gün, dostlarıyla vedalaşmadan ormana gitti ve bir daha dönmedi. Sadece bu şiiri kaldı geriye, bir ağacın kovuğuna sıkıştırılmış halde. İlk bakışta huzurlu bir “yeniden buluşma” vaadi gibi dursa da, son satır her şeyi değiştirir. O satır, onun insanlığa son mesajıdır: Doğayı sevin, çünkü insanlardan geriye nefret kalır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!