Arafta Şiiri - Ahmet Atıf Tokuş

Neden hep kalır kişi
Bildiği halde "araf"ta
Belki karasızlıktandır
Bir seçenek girdabında.

Hayat dediğin azizim
Değil mi şıklar kafilesi,
Seçim yapmaktır düşen
Doğruya yada doğru sandığına.

Düşünmektir hep yoran zihni
Varmaktır gâye hedefgâha
Düşün ki kayboldun bir labirent
Ne labirenti geleceğe açılan
Bir kapının ardında...

Belki ilham olur bir ölü
İnandığın patikanın yamacında
Ya da aldanırsın bile bile
Basiretsiz bir şamanın arkasında.

Hissedersen bir an son artık
Anlarsın anlam yok hayatında
Sonra yine dolar kulaklarından
Yaşama sevinci gülüşler ardınca.

Karasızlık ne pranga yolcuya
Hayranım hayallerini bağlayıp
Dertlerini çantasına atan
Hayatla dalga deçen arsız seyyâha.

Doğruyu bulmak meziyettir efendi!
Her akıl taşıyanı mutlu sanma
Ne akıllar var yarının esiri olmuş
Sermayeyi gömer kilise inşaatına...