Annemin Dişleri Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Gece sessizdi.
Karanlık, odanın köşelerine sinmiş, zamanı yavaşlatmış gibiydi.
Uykuyla uyanıklık arasında gidip gelirken annemin boğuk çığlığıyla sıçradım. Koşarak odasına girdim.
Ter içindeydi, rengi bembeyazdı. Kusuyordu, boğulacak gibi…
Nefes almakta zorlanıyordu.

Hiç düşünmeden bir valiz kaptım. Rastgele birkaç parça eşya attım içine — hastanede gerekebilir diye.
Kardeşimle göz göze geldik, anlaştık, çıktık evden.
Gecenin sessizliğini yararak acile doğru yol aldık.

Yol hiç bitmeyecek gibiydi.
Dualarım kesintisiz akıyordu içimden.

Hastaneye vardığımızda annemi hemen içeri aldılar.
Dakikalar sonra bir doktor yanımıza geldi.
Gözleri ciddi, sesi kararlıydı:

> “Durumu çok ağır.
Hemen ameliyata almamız gerekiyor. Ama çok riskli bir operasyon.
Öyküsü zorlu.
Masada kalma ihtimali yüksek.” dedi.

“Nasıl yani?” dedim, ellerim buz kesmişti.

> “Ya ameliyat olucak her riske karşı, ya da hastayı zaten kaybedeceğiz.”dedi.
Sustum..!

O an dünya başıma yıkıldı.
Hastanenin o keskin kokusu boğazımı yaktı.
Kardeşimle dışarı çıktık.
Bahçedeki camdan annem el sallıyordu. Elini yavaşça kaldırdı, yüzünde ince bir tebessüm vardı ama gözleri korku doluydu.

Gözlerim doldu.
Yutkundum.
Sesim çıkmıyordu bir karar vermeliydik. Anneme sormaya karar verdik.
Yanına gittim.
Onun o yeşil gözleri şimdi çaresizlikle bana bakıyordu.
Durumu anlattım.
Başka bir şansımız olmadığını söyledim.

“Ameliyat olmak istiyorum,” dedi.
O an tekrar kusmaya başladı.
Hemşireler, doktorlar etrafını sardı.
Bir ses yankılandı:

> “Çocuklarını dışarı çıkarın!”

Olduğum yere çöküp kaldım.
Nefes almakta zorlanıyordum.
Bir başka ses, daha keskin, daha yıkıcı:

> “Hastayı kaybediyoruz!”dedi.

Sedyeyle hızla önümüzden geçirdiler annemi.
Koşmaya başladım.
Sanki ölümü elinden tutup geri çekecekmişim gibi.
Düştüm, kalktım, yine koştum.
Ama yetişemedim…

Annem yoğun bakıma alındı.
O gece gözyaşlarım sessiz, dualarım yakıcıydı.
Sabaha kadar uyumadım.
Ertesi sabah hastaneye koştum.
Aynı hastanede çalışıyordum ama annemi yine de göremedim.
Her açılan kapıda içeri uzanıyordum — belki bir umut görürüm diye...

Vizitten sonra doktorlar kararını verdi: Acil ameliyat.
Ama bu kez ben daha hazırlıklı değildim. Titriyordum.
Aç, susuz, uykusuz geçen günler ve geceler birbirini kovaladı.

Sonunda ameliyat günü geldi.
Annemi sabah sekizde alacaklardı ama fenalaşınca erkene çektiler.
Onu göremedim.
Sadece o kapının önünde zamanla yarıştım.
Dakikalar, saat gibi geçti.
Ve sonunda kapı açıldı.
Annemi çıkardılar.
Gözümle gördüm iyiydi.

Bir parça içim rahatladı.
Doktor, “Artık bir şeyler yiyebilir,” dediğinde, sanki dünyayı vermişlerdi bana.
Annem kurtulmuştu.
Hem de bu ameliyattan sağ çıkan ender insanlardan biri olarak.

O gece dayımın sözü yankılandı içimde:
“Herkes kalbinin ekmeğini yer, kızım.”
Ve annemin kalbi… öyle güzeldi ki…

O gece elime annemin diş kutusunu aldım, çıkarttım dişlerini ilk defa dokunuyordum,
Normalde dokunamazdım onlara ama o gece…
O gece o dişleri hiç bırakmadım elimden.
Saatlerce ağladım ve dişleriyle uyudum.

Sabah olduğunda götürüp verdim dişlerini.
Bir hasta bakıcıdan rica ettim, annemi görebildim.
Göz göze geldik, konuştuk.
İçim biraz daha hafifledi.

Aylar geçti.
Bir gün, annem markete gitmek üzere hazırlanıyordu.
“Kızım, dişlerimi unutmuşum,” dedi.
Kutuyu uzattım, içinden dişlerini aldım.

Şaşırdı.
“Sen... dişlerime nasıl dokunuyorsun?”dedi.

Gülümsedim.
Yarım bir hüzünle:
“Ben o dişlere ne ağıtlar yaktım, anne… ne ağıtlar…”dedim.
Gözlerinden bir damla yaş süzüldü.
Sildi…
ve sessizce gitti annem.
Bende ağladım ve şükrettim, annem bizi bırakıp gitmemişti.

Evet…
Sevdiklerinizin değerini onlar hayattayken bilin.
Bazen bir diş bile
Günlerce
İçinizi ağlatmaya yetebilir.

İyi ki beni bırakmadın, anne.
İyi ki varsın.
Seni çok seviyorum.
11.07.2025 09:55