Anneme Şiiri - Volkan Bingöl

Hünerli ellerindi anne, dantel gibi işleyen
Avuçlarının pamuksu yumuşaklığı
Parmaklarının sihirli dokunuşları
Çelik yüreğimi tava getiren
Hamur gibi yoğurup
Gökyüzünde ki özgürlük kadar anlam veren...

Ağır duygularımı anlatamayan
Beceriksiz dilimin telafisini
Bakışlarımın yaptığı bir andı
Takılıp kaldım
Sözlerime ve satırlarıma saatlerce baktım
Sustum istemeyerek
Işıklarımı kapattım ve düşlerimde bir bulut olup
Senin adına
Meleklerin üstüne sağanak yağdım
Anlatamadığım ne kaldıysa
O hiç kopmayacak
Yüreğine bağlanan yoldan sana uğurladım
Uzun sürmez hissedersin
Hasretinin çölünde açar yusufçuk çiçekleri
Gözlerinin içinde...

Gözlerindi anne, gözlerin
Bana öğreten
Beni eğiten
Bu asi şımarık çocuğu büyüten...

Sana yazmak
Çözümü bulunamayan problemler kadar zordu
Sana yazmak
Efsane gibi
Tüylerim diken diken
Titreme idi kaplayan baştan aşağı
Sana yazmak
Barışın aslıydı
Mantığımın ve aşkımın tek ateşkes anı
Savaşın olmadığı
Gözyaşının buharlaştığı...

Sözlerindi anne, sözlerin
Bataklığa saplanıp kalmışken
Hızır olup kurtaran
Doğrularımla yanlışlarımın ortasında
Olmak veya olmamak arasında ki
Kararsızlığımdın...

Sevgi içindi bir avcı olup avlandım
Bu kadar acımamıştı canım
Kurban ararken
Kendime saplayıp oklarımı
Kurban olmuştum
Tanımlanamayan
Yaa bir kaç saniye ya da bir ömür sürecek maceraydı
Azrail ile ters düştüğüm...

Sabrındı anne, merhametindi
Her defasında açıp kollarını
Sımsıkı sararak
Beni şerefli kılan
İnsan olduğumu hatırlatan...

Koca bir ömür kendimi kandırdım anne
Sevdanın sığ karanlıklarına daldım
Bilinmeyeni aradım
Aradığım hep yanı başımdaymış
Farkına varamadım
Ben en uzun, en güzel seni sevdim anne
Ben doğarken aşık olmuşum
Çok geç anladım...