Eskiden ne çok severdik birbirimizi anne,oyunlar oynardık,saklambaç oyunu hani...Ne komik olurduk ikimiz...Sen sonradan birden çıkıp beni korkuturdun!
Ara sıra senle şekilli kurabiyeler yapardık sonra oturup yerdik...İki küçük arkadaş gibiydik.Bazen kavga eder,bazen oynardık,bazen ise ağlardık.
Ne çok severdim seni kıskanırdım seni herkesten; kimseyle paylaşmak istemezdim.Birlikte büyüdü düşlerimiz,acılarımız,sevinçlerimiz...Çünkü,biz birdik anne! Kimse ayıramaz sanıyordum birbirimizi, kimse gülistan bahçemizin güllerini koparamaz diyordum...Ama ayırdılar anne...
Şimdi sensiz lodoslarda üşüyor kalbim,sensizlik, ne acı şey anne!
Eskiden şiirler yazardın bana, okuldan geldiğimde; not defterimin arkasında veyahut hatıra defterimin arasında...Küçük arkadaşım derdin bana,birde badem gözlüm...Şimdi ise o şiirler sana yazılıyor ama gizli,ama gözyaşı ile...Sensizlik,ne acı şey anne!
Ne olurdu hep aynı kalsaydık..Hep küçük arkadaşın olsaydım senin? Biliyorum...o küçük arkadaş seni çok üzdü.Ama ne olurdu bir şansı daha olsaydı? Ne olurdu sanki,seni bir daha kucaklasaydı? Biliyorum...hayat kötü hem seni çok yıprattı hem beni.Hayat kötü ama anne,biz kötümüydük sanki?
Keşke hiç büyümeseydim...Senin küçük şımarığın olsaydım ama dövseydin ama sevseydin ama ayrılmasaydık anne?
Dünyaya meylin var, 'beşer'sin bebek
Bir bilsen dünyamız neyin nesidir
Ayırır ağzını işersin bebek.
Kimisi su katar içtiğin süte
