Anneciğim Şiiri - Kasım Kobakçı

Anneciğim,
Bir sevdadan döndüm, kalbimi çürüterek bitiren.
Şimdi bundandır, kıyafetimin eskiliği.
Pek fazla kapılırdı o fırtınaya! Afet umardı her zaman.
*
Şimdi bundandır, bakışımdaki buğu.
Anneciğim,
Gebe kalmasaydım hüzünden, bir kalemiz olacaktı bizim de.
Güvenmedi o katiyen.
*
Şifa niyetine ruhuma, parmağını bastırdı ardından,
Bir ülkeydi orası, küle bulanmış.
Bana hayal kurdurttu,
Gölgesinden ürkmesin fakat validen,
Beyazı masumiyetimin, bulaşmasın avucuna diyerek kurdurttu.
*
Ağaçları sulardı o! Soluklanırdı loşlukta her zaman,
İşte sebeptir yönümün şaşırmasının
Derinleşti anneciğim, sevgiyi ölçemeyecek miktarda hislerim,
Nankörlük bürüdü, yönümün yitirilişini.
*
Bekleseydi şayet, bir ezgi karşılığında,
Muhakkak şüphelenirdin, sesin geldiği kaynaktan.
Eşsiz düzenini yıldızların... Değişkenliğini iktidarın...
Ve beni zerre kadar bilmedi fakat anneciğim.
*
İstedim ki nesiller geçsin eşiğinden,
Paslı demirciler etekleri.
Dokumuştu o, varlığı bir gümüş telinden;
Aldanmıştı anneciğim, kopan yerlerimden...
*
Gündüz kumpanyalarda, kahrımı kahır bilip,
İkindiye vardım bir pazar yerinde.
Oku, adam ol, öğüdün vardı ya anneciğim senin,
Fakat gücenme,
Oldum ben şair!!!
Anneciğim sızlanma...