Anne olmak Şiiri - Zeynep Ceylan

Anne olmak bu hayatta başardığım
En tatlı mücadelem
Gecenin sessizliğinde uykusuz gözlerimle
Bir gülüşüne bin ömür ekledim ben

Minik bir adımın yankısı içimde
Sabrın, sevdanın sınavı oldun bana
Yorulsam da, hiç pes etmedim
Çünkü sen vardın, çünkü “anne” ben

Her düşüşünde tutan eller bendim
Her ağlayışında dua olup indim
Sen güldüğünde dünya güzelleşti
Sen varsan, ben hep dimdik sendim

Zaman geçtikçe büyüdün içimde
Ama yüreğimdeki yerin hep aynı
Ne olursan ol bu koca dünyada
Benim gözümde hâlâ minicik bir “ay”dın

Büyüdün gözümün önünde, fark etmeden
İlk adımın gibi hatırımda her başarın
Bir zamanlar beni tutan minicik ellerin
Şimdi dünyayı tutuyor, dimdik asil

Ben öğrettim belki ilk kelimeni
Ama sen bana sevmenin sonsuz halini
Seninle öğrendim güçlü kalmayı
Ve sessizce ağlayıp yine gülümsemeyi

Artık kendi yolundasın, biliyorum
Ama bil ki adımlarında hep ben varım
Her düştüğünde kalk diyen sesim
Her kararında arkasında duran yüreğim

Sen büyürken ben de büyüdüm seninle
Yalnızca bir “anne” değil, bir kahramandım kendimce
Gururum oldun, canım, nefesim, hayatım
Anne olmak, seninle var olmakmış aslında tam anlamıyla