Anne Gitme Şiiri - Hilmi Yeter

Doktora gerek yok,
Ben kendimi tedavi ederim anne.
Hem ne var biliyor musun,
Ben bütün hastaları iyi ederim anne.
Yeter ki sen beni sevdiğini söyle,
Hep söylediğin gibi.
Daima şefkatine muhtacım anne,
Altım ıslanmıyor belki,
Belki emzirmiyorsun artık,
Yahut mama vermiyorsun, ne bileyim,
Kıyafetlerimi de kendim giyiyorum.
Artık ayakkabılarımın hangisi sağ hangisi sol,
Biliyorum.
Kocaman adam oldum belki,
Ama biliyorum ben senin kalbinde,
Ama biliyorum ben senin gözünde,
Hiç büyümedim anne.
Gönlünce doya doya öp yanaklarımdan,
Tükrüğüne bulansın suratım.
Sen beni şapur şupur sev anne,
Dökülen saçlarımı tarasın ellerin,
Kel başımda ne bulursa.
Hani şu gözümdeki yamukluk,
En çok sana bakınca düzeliyor anne.
Sen de bana bak dün doğurmuşsun gibi,
Sen de bana bak başucumda uyurmuşsun gibi.
Ben en çok sana muhtacım anne.
Şefkatine, merhametine, tebessümüne,
En çok da kudretine, heybetine,
Ve en çok öfkene,
Öfkendeki samimiyetine.
Ben en çok sana muhtacım anne,
Nasihatine, terbiyene,
Dahası ne var biliyor musun anne,
Bizi bırakıp gitme.
Hem o söyleyemez,
Babam çok üzülür anne.
Ciğeri yanar içi parçalanır,
Ağzından tek söz çıkmaz ne çare.
Biz en çok sana muhtacız anne,
Anne gitme.