Anne Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Bu sabah bir tuhafım, anne
Tabağı önünden alınmış,
Önlüğü yakasında kalmış,
Elinde kaşığıyla, neye uğradığını
Şaşırmış bir çocuk gibiyim, anne.

Gözlerim dolu dolu, anne
Yağacak bir bulut gibiyim.
Ne sen varsın yanımda,
Ne de kardeşlerim var.
Kaybolmuş bir umut gibiyim, anne.

Yüreğim terliyor, anne
Bu başka bir yorgunluk.
Ne yüzüme bir gülen var,
Ne gözyaşımı silen var.
Tutulmayan sözler gibiyim, anne.

Çaresizlik içindeyim, anne
Uzandığım eller yalan,
Yürüdüğüm yollar yalan,
Sarıldığım beller yalan.
Sulara yazılmış roman gibiyim, anne.

Neredesin diye soranım yok, anne
“Nereye gidiyorsun?” diyenim yok.
Gözleri kapıda olanım,
“Aç mısın, tok musun?” diye
Soranım da yok...
Sanki, sanki seninle gömülmüş gibiyim, anne.

Birazdan gece olur, anne
Sana sarılmadan uyumak,
Kokunu almadan uyanmak,
Sensizliğe dayanmak zor...
Yurtsuz, yuvasız kuşlar gibiyim, anne.

Çıkıp da gel artık, anne
Yoksa... yoksa ben geleceğim.
Sana söz, sana yemin:
Hiç sözünden çıkmayıp,
Yine çok seveceğim, annem.

Sana söz, sana yemin, annem
Hiç sözünden çıkmayıp,
Yine çok seveceğim, anne...
Anne... annem...

FEVZİ EMİR YILMAZ