Anlamı bilinmeyen kelimelerin yaşanmasıyla başlayıp,
Anlamı yiten duyguların kelimeleştirilmesiyle bitmişti herşey...
Çocukluğun saflığında parlayan gözler,
gençliğin isyanında kavrulan öfkemize dönüşmüştü,
şimdi ne o cocuksu duruluk gözlerimizde,
nede o kabarık, taşarcasına hidetli öfke yüreğimizde
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta