Aniden Savaş Şiiri - Ahmet Hani

Aniden savaş,
boş vicdanın göğünden düşen bir şimşek gibi,
şehri yarıyordu.

Açgözlülük, göğüslerdeki zehirli yılan,
başını kaldırıyordu.
Hırs, yağlı ve kanlı parmaklarıyla
tetik çekiyordu.

Ağaçlar, yanmış kemikler gibi,
dumanlı göğe pençelerini geçiriyordu.

Nehirler kan içiyordu.

çiçekler çizmeler altında eziliyordu.
Ve rüzgar, ölüm kokusunu en uzak köylere taşıyordu.

Kadınlar, kocalarından boş gözlerle,
kül kaplı sokaklarda ağıt yakıyordu.
Saçlarını yoluyor،
giden erkeklerin isimlerini
yarı yıkık duvarlara yazıyorlardı.

Çocuklar,
artık yıldızları göremeyen gözleriyle,
koşamayan ayaklarıyla,
mayınlı toprakta oturuyordu
ve küçük parmaklarıyla
gökleri çiziyorlardı;
savaşı olmayan bir gökyüzü,
ve o gökyüzünde
hiçbir el silah kaldırmıyordu.

Aniden savaş,
ama sonu birdenbire gelmiyor.
Savaş kalplerde kalıyor,
açgözlülük yaşadığı sürece,
hırs nefes aldığı sürece.