Anam Şiiri - Abbas Paksoy

Anam

Yaşamadım, yanan ocağında.
Oturmadım, sıcak kucağında.
Abbas’ta senin, bir çocuğundu.
Ayrı kaldık, ayrı kaldık, Anam.

Gır eşekle giderdik, Orçan’a.
Sıcaklarda, böyle, yana yana,
Yanımdaki sendin, garip ana.
Ayrı kaldık, ayrı kaldık, Anam.

Sabah erkenden, çıkardık yola.
Göce belde, yoktu, biraz mola.
Çömçeli pınarın suyu, kola,
Bir çömçe su içer, geçerdik Anam.

Çuhadarlıyı, lafla geçerdik.
Son suyu, Çatal kozda içerdik.
Gara Musa’ya, hatır biçerdik.
Artık, Orçan’a varırdık Anam.

Girerdik, dedemin makamına.
Bir ayran içerdik, kana kana.
Hoş geldin derlerdi, sana bana.
Orada da dertleşirdik, Anam.

Keyifimize göre, kalırdık.
Hasretimizi, biraz salardık.
Bir eşek yükü, selam alırdık.
Tekrar yaylaya, dönerdik Anam.

Ağlaya ağlıya, ayrılırdık.
Biz güze, gene gelirik derdik.
Hediyemizi, alır, verirdik.
Gır eşek, bilirdi yolu, Anam.

İnatlaşırsa, gelmezdi söze.
Uzaklaşır, Bostandere bize.
Arpayı, ancak görürdü, güze.
Böylece, gidip gelirdik Anam.

Kaynana kötülüğü, yutulmaz.
Evlat böyle, araya atılmaz.
PAKSOY’umun, gözyaşı tutulmaz.
Ağlamak, fayda vermiyor Anam.