Anadolu Kadınları Şiiri - Abdullah Demirel

Anadolu’nun uzun yollarından geçer kadınlar,
tozuna, taşına, güneşine aldırmadan,
bir türkü gibi ağır ağır ve vefalı yürürler;
günün ilk ışığı omuzlarına sessizce vurur da
sanki dünya yeniden kurulur onların sabahlarında.

Çeşme başlarında eğilir kadınlar,
soğuk suyun aynasında bir anlığına dinlenir yüzleri,
yorgunlukları akar, ince bir çizgi gibi suya karışır,
umudu köpürür tenlerinde
çünkü onların avuçlarında yeşerir bu ülkenin ekmeği, sevdası, geleceği.

Rüzgâr geçer kerpiç duvarların arasından,
nar çiçeği kokusunu taşır bir köyden ötekine;
kadınların saçlarına, yazmalarına, göğüs kafeslerine çarpar.
Kiminin dilinde günün telaşı vardır,
kiminin ellerinde sabırdan örülmüş sessiz bir destan,
ama hepsinin yüzünde saklıdır yüzyılların masalı
ve hepsi, istisnasız hepsi,
bu toprakların kalbi kadar büyük, Anadolu kadar eskidir.

Uzaklarda bir köylü kızı,
süt bidonlarını bir günün umudu gibi taşıyarak geçer patikalardan;
evi onun ince bileklerinde taşınır,
sofralar onun adımlarıyla kurulur;
ve teri, toprağın damarlarında dolaşan
en gerçek, en sessiz şiire dönüşür.

Anadolu’nun kadınları…
siz ki sabahları bir dua gibi sararsınız,
akşamları ekmek kokusuyla sıcak tutarsınız evlerin içini;
yıkanan çamaşırların beyazlığında bir aydınlık kurarsınız
ve çocukların uykularına iyiliği koyarsınız.
Dimdik duruşunuzla,
bitmeyen sabrınızla,
tükenmeyen umudunuzla
çarpan bir yürek gibi taşırsınız bu ülkeyi.

Ve siz kadınlar, yalnız buraya değil,
dünyanın bütün halklarına açarsınız kollarınızı;
bir barış, bir sevgi, bir insanlık sesi akar içinizden,
çünkü insanı insan yapan ne varsa
en çok sizin ellerinizde büyür,
sizin ellerinizde çoğalır mutluluklar.