Anadolu Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Anadolu’yu anlat bana,
Bin yıl önce asarda,
Yetmiş birli yıllarda,
Kahramanlar atlarda,
Dualarla ahfada,
Geliyormuş kağnılar,
Hidayetle Bizans’a.

Pompei’de yanardağlar,
Ha insan ha kayalar,
Taşlaşmış ihtiraslar,
Taşa çalmış baltalar,
Eriyen hülya kadar,
Kahrolmuştu insanlar.

Elinde bayrak kadar,
Diğer elde sancaklar,
Hayattan daha kutsal,
Şehadet ve dualar,
Hala dalgalanmaktadır,
Ayyıldızlı Bayrak’ta.

Yollarında dervişler,
Camilerde alimler,
Her köşede ermişler,
Tekkesinde Bektaşi,
Kilisede Süryani,
Havrasında Yahudi,
Âlimler kürsülerde,
Aşk vardı sevgilerde,
Davetler hadislerde,
Hidayet dileklerde,
Adalet gönüllerde,
Kul hakkı riayette,
Coşkuydu iman kadar.

Anadolu yurt oldu,
Bize hidayet oldu,
Kalpler imana doğdu,
Birleşmişti ahali,
Çünkü emri ilahi,
Bizleri takdir eyledi,
Özgür kullar eyledi.
Yaşarız şerefle aşkla,
Allah adı dudakta,
Ninnilerde salatlarla,
Semalarda ezanlarla,
İlahi bir ahlakla,
Yaşıyoruz bu halkla,
Hastalıkta tasada,
Zor gününde yanında,
Ölümünde yasında,
Hidayetine dualar,
Takdirine rızalar,
Kardeştir bu insanlar,
Kalplerinde iman var,
Hep güzellik dualar,
Memlekete nur yağar,
Sevgimizle Allaha,
Sarılalım bu halka,
Elli bir eyaletle,
Sömürge kıtalarla,
Bize düşman olanlar,
Elli bir yıldız kadar,
Yerin dibine kadar,
Görün ki batıyorlar,
Ellerinde kanlarla,
Coni’nin ne işi var?
Bu eski sınırlarda,
İsyanlarla Hakka.

Bu vatan Anadolu,
Birliktir her bir kulu,
Komşumuz derdimizdir,
Yıkamazlar bu yurdu.