On bin yaşında kadın, “Oğlum ekmek ye, gel,” der bana,
On bin yıldır aynı kelimeler, aynı yürek; sevgiyle güler bana
Çömelirim yanı başına,
Çökelek, süt, yufka, son binyıllık da zeytin ikram eder,
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta