Ana Şiiri - Aliş Gülden

ellerinle biçtigin çimenlerin
nasır bağlamış ayakların
su toplamaş ellerin
ayazdan çatlamış dudakların
evde ekmek bekleyen çocukların
yigit anası
can anam canan anam
umudum yarınım anam

bir eli tandır başında
hamurlar içinde
bir eli pür telaş
talaşlar ve sarı yapraklar içinde
tezek dumanları arasında
göz yaşını alın terini
gizlice elinin tersiyle silen anam

yoksulluğun tüm vahşiliğini
gögüsleyip omuzlayabildiği kadar
helal bir lokma yedirmek için
ip eğirip kirmen çevirip
kilim dokuyan anam

yiğit anam
can anam
canan anam
kime derdimi yanam

bacasız ocaklara
sıvasız toprak evlere
ekmek götürmek için
gündüz gece çırpınan
sırtında odun taşıyan
yüreği yaralı
kaşları karalı elleri kınalı
bahtı kara yazılı anam
yiğit anam can anam

zamanın acımasızlığını
ak düşmüş saçlarında toplamış
binbir zahmet çekip
ömür törpüsüne umudunu vermiş anam

bütün saflıgınla
bütün şefkatinle
okşarken öksüz yavruların başını
hep özünden birşeyler veren
esirğemeden giydiren
esirğemeden yediren
bulduğu bir lokma ekmegi
dokuza bölen
sofrada en geride oturan anam

yiğit anam
can anam
sana kurban anam
seni anlatmaya kelimeler yetmez
anaların yerini hiç bir şey tutmaz
bu hikaye burda bitmez