Alper Kürük Şiirleri - Şair Alper Kürük

Gönül kendinden verdiğini
Verdiği gönülden ister, alır...
Hangi aynaya bakarsan
Görüntün de ondan yansır.
Tek yönlü veren karşılık almaz
Kuş elden uçar gider

Antropozda erkek
Kuru-sıkı bir tüfek...

Patlayınca yüksek ses
Yankılanmasıysa tez...

Bazan öylesine duymak isterim evreni
Seslerden bir buket olmuş,
Aşk fısıltılarıyla coşkun
Doğan güncesine yeni.

Öylesine görmek isterim bazan

İskelette kemikleşir
Fâni ve ebedî dünyalar
İskelette birleşir…
Bir elbisedir et
Giydirilince güzelleşir
Soyulunca çirkinleşir

Övgü övgü dolusun
Güzel yatağı İstanbul,
Sende kızı kız sevdim,
Sevdim dulu dul.

Çok istemem bir mezarlık

Dünyada Cennetmişsin İstanbul
Cehennem günahı dolu;
Kızı,karısı,dulu
Hûrileşmiş hep sende.

İstanbul'un göğü daha mavi

(Do) dan (do) ya tüm seslerde saklısın,
Aktan kara tüm renklerde saklısın,
İyi bakan,kötü bakan gözler var
Böylesine gizlenmekte haklısın...

Görene dek meğer bir bakar kördüm,

Ne gülün burda solduğuna bak
Ne bülbülün tüylerini döktüğüne,
Ne kendini naza çek
Ne beni aşkınla yak.
Gülün rengiyle bülbülün sesi
Şimdi acılar üstünde sarmaş-dolaş

Uzak sevgiler besliyor beni
Yakın sevgiler umursamıyor…
Uzaklara dek uzuyor elim
Yanı başıma kısa kalıyor…

Uzaklar yakın, yakınlar uzak

Uçuşuyor sevgiler
Kâh mâsum,kimi seksî...
Hepsi de içindeler
Sevgilerden Galaksi...

Benim sevgilerim var