Alışmak Suları Şiiri - Halil Işık

bir tencere kaynıyor beynimde

yüreğimde, küflü vakitlerden bir kurbağa büyüyor

alışmak sularında

eriyen ben miyim, zaman mı yoksa?

şapkalardan uçan gülleri toplayıp

hüznüme bir ad takmalıyım

vurmalıyım kendimi, çiçekli yollara

şiirler yontmalı, köşeli taşlardan

dünya, bir karın boşluğu, bir ev yeri

dülgerler harç karmasın, söyleyin

kırıp, dökmeden de sevilebilir dünya

basamak basamak yükseliyor, alışmak suları

konuşmazsam çıldırırım, dilim çürür ağzımda

şöhretli bir kırmızı

yanarken gördüm istanbul’da

kurup ağzımı, bozuk bir saate

geç kalkmak için, yaz günlerine

tırnaklarım büyüyene kadar koşmalı

alıp şeytanın çıngırağını

gururun bacağını kırmalı

sular yükseliyor, balıklar da gitti

çıkmalı artık kıyıya

özlemek deyip, bırakıyorum

elimden, çok doğru bir tavşan kaçtı

gece kaçtı gözlerime

uykusunda ağlayan kadınlar

uykusuz çocuklar doğuruyor sabahları

acıyla halvet olmuş kemancılar

yanlış horozları kesmiş yine

çekmece gıcırtılarıyla uyanmak zorundayız

savaş söylentileri kavrulurken mikrofonda

tüfekler çatmayın çocuk gözlerine

kuşları karıştırmayın bu işe

kuşlar savaşa inanmaz

güneş battı, uçurtmaları indirelim denize

analar, sütten kesilmişse

karpuz çıksa da yaz gelmez

günebakanlar yoruldu, güne bakmaktan

soyundu saflığını, çocuk dişleri

dünya ısırdı beni

sırmalı beşikler küçüldü çoktan

beyaz bir gemi yapayım kendime

suların keyfi yerinde

19 Mart 2016 Cumartesi / İstanbul