Alışkanlığın Yerçekimi

Acıtmamaya yüz tutmuş, sıradan hüzünlere dair yakarsın her sigaranı.
Ama hüzün değil,eski umutlardır söndürdüğün kül tablalarında.
Dumanlar hiçbir günahı yüklenmez giderken,
Hiçbir acını paylaşmaz ağzındaki kötü tat.
İyisi mi sevgilim, sen sigarayı bırak
Ağlamaya başla.
Belki ağlamayı beceremeyenler kadar sevemezsin yağmurları ama;
Yine de sevgilim,
Ağlamak çok şey katar sana.
Katarların ağırlığının hiçbir ilgisi yoktur taşıdıklarıyla,
Ben mühendis, sen şairsen eğer;
Aklımda tuttuğum bir sayı bile,
Belki seni ağlatmaya yeter.
Geç olur belki ama sorarsın elbet,
Benim şiire verdiğim değer,
Azmettiğim gözyaşlarının kaç tanesine eşdeğer?
Çok alıştık,yıllarca bir bilinmeyene değer vermeye.
Bu kadar kolaydıysa değer vermek eğer,
Sevgilim,
Sormuyorum sana.
Aklım değdiğinde dudaklarına,
Kaç para eder,
Benim ruhuna verdiğim değer?