Alışırsın Şiiri - Hasan Bezan

Dayanmak zordur belki acılara,
ama seversin acı çekmeyi zamanla, alışırsın.
Sigaranın dumanına anlatırsın derdini, oda çeker gider, alışırsın.
Yalnız başına kalır, soğuk taş duvarlara vurursun başını.
Kanar durur yüreğin, damarlarını boşaltırcasına.
Herşeyin eksik kalır, yarım kalır zamanla, alışırsın.
Bütün yağmur damlaları yağar yüreğine, için üşür hasret kalırsın sıcaklığına, alışırsın.
Yalnız başına yürürsün ıslak kaldırımlarda, başın önünde, boynun bükük.
Kaldırsan başını görecekmişsin gibi, koşup sarılacakmışsın gibi.
Güneş tepeden vurur yüzüne üşüte üşüte, içindeki eksik sıcak hasrete inat, alışırsın.
Hayattan istediğin belki bir şeydir, ama o şey, belkide bir hayattır, umuttur, yaşama hevesindir, belkide eksik kalan herşeyindir.
Bütün kalabalıklarda onu ararsın, çıkıp gelmesini beklersin ama gelmez, alışırsın.
Sen alışırsın da, yüreğin alışamaz, çünkü yüreğin asla yalnız değildir.
Yüreğin sahiplenmiş, bütün vücudundan esirger olmuş, Sen alışırsın ama yüreğin alışmaz...