Alıp Başımı Gitmek Şiiri - Serpil Koçar

Alıp Başımı Gitmek

Alıp başımı gidesim var buralardan.
İçimde biriktirdiklerimi dağlara, taşlara haykırasım var.
Neden bu kadar zalim insanlar, neden anlayışsızlar?
Niçin bu kadar acımasız bir hale geldi bu dünya?
Uzaklara, sessizliğe, kendi içime kaçasım var.

Oysa ki sevmek, sevilmek, birlik ve beraberlik,
Bir şeyleri paylaşabilmek en güzeli değil miydi?
Neydi alıp veremediğimiz birbirimizden?
Niçin bunca kin, öfke, haset duygusu, niye bu düşmanlık?
Uzaklara, sessizliğe, kendi içime kaçasım var.

Neden bu kadar tahammülsüz olduk, neden?
Çok mu zor birbirimize hoşgörü ile yaklaşmak?
Bu kadar mı zor, arkadaş, bu kadar mı zordu?
Niye sabrımızı zorlayıp, sınırlarımızı aşmaya çalışıyorlar?
Kavga ve dövüş neyi çözecek, birbirimizi kırıp dökmekten başka?

İşte tam da bu yüzden kaçmak, alıp başımı gitmek istiyorum.
Kaldırmıyor yüreğim insanların bu zalimliğini, içim el vermiyor.
Başkaldırmak istesem de bunca kötülüğe, yetmiyor gücüm bir başıma.
Nerede kaldı bu insanlık, nereye kayboldu merhamet ve vicdanlar?
Daha ne kadar bu şekilde yaşayabiliriz ki bu hayatta?

Sanal alemde yalanlar kol geziyor, gerçekler yok sayılıyor.
Klavye arkasında delikanlılık yapmak moda olmuş bu devirde.
Yıkılan yuvaların haddi hesabı yok, kalmadı, kalmamış ahlak.
Güven duygusu kayboldu, kırgınlıklar arttı, hayaller yıkıldı.
İşte tam da bu yüzden çok uzaklara,
kaybolmak istercesine gidesim var...