Alın Teri Şiiri - Kasım Kobakçı

Tarlayı, toprağı soracak olsan,
Çapa bizim ama mahsul bizim değil.
Zorba, her gün tepemizde dikilir,
Sabır bizim, teselliler bizim değil.
*
Evleri, tuğlayla bizler yükselttik,
Harç bizim, duvar bizim, sıva bizim.
Barınmak istedik, sıcak bir köşede,
Bina bizim ama yuva bizim değil.
*
Sular, hep bizden yana aktı durdu,
Nehirler bizim, okyanuslar bizim.
Tuzunu, terimizden aldı sanki,
Damlalar bizim ama deniz bizim değil.
*
Maden ocaklarına, bizler indik,
Karanlık bizim, o kor ateş bizim.
Parlayan cevheri, bizler çıkardık,
Kömür bizim ama zenginlik bizim değil.
*
Tüm kumaşları, bu tezgah dokudu,
İplik bizim, desenler bizim değil.
Kapanır geceler, örtüler üstümüzde,
Yorgan bizim ama uykular bizim değil.
*
Her gün, bu yolları bizler adımlarız,
Asfalt bizim, kaldırımlar bizim.
Bir yerden bir yere, hep koştururuz,
Gidiş bizim ama menzil bizim değil.
*
Bu bedenler, bizlere emanettir,
Kemik bizim ama can bizim değil.
Hayatta kalmak için çabalarız,
Nefes bizim ama yaşam bizim değil.
*
Gelecek için, hayaller kurarız,
Umut bizim, beklentiler bizim.
Yarınlar, hep bizden bir şeyler alır,
Zaman bizim ama günler bizim değil.
*
Bu gücü, damarlarımızda biliriz,
Bilek bizim ama kudret bizim değil.
Her taşı, yerinden oynatırız da,
Gayret bizim ama dünya bizim değil.
*
Her şeyi var eden, alın teridir,
Alın bizim ve o ter de bizim.
Bütün bu düzeni, bizler kurarız,
Çalışma bizim ama düzen bizim değil.