Ali'nin Yüreğinde Şiiri - Kemter Abdal

Bir gün Şah-ı Merdan Ali’yi sordular Kemter Abdal’a:

"Bu yolda en ağır imtihan nedir?" diye.

O, bir testi suyu kana kana içti,

Sonra döndü yüzünü Kâbe’ye:

"En ağır imtihan," dedi,

"Hakk’ı ararken kendini unutmaktır.

Ali’nin kılıcı Zülfikar değil miydi?

Ama o, asıl savaşı nefsinde verdi!"

Ali’ydi o ki, bir lokma ekmeği

Yetmiş iki millete böldü.

Kendi açlığını unuttu,

Aşkın sofrasını kurdu.

Bir gün bir Yahudi kapısını çaldı,

"Ben hasta bir anayım," dedi,

"Oğlum esir düştü,

Şu kılıcınla onu kurtar!"

Ali gitti, kılıcını sallamadı,

Esir pazarında kendi gömleğini sattı,

Çocuğu satın aldı,

Sonra anneye teslim etti.

Yahudi kadın ağladı:

"Sen Ali’sin, değil mi?

Ben seni tanıdım,

Yüreğindeki insafı gördüm!"

Kemter Abdal anlattı bunu,

Sonra bir mum yaktı:

"Ali’nin yolu budur işte,

Düşmanına bile merhamet!"

Bir genç sordu:

"Peki, Ali neden hep savaştı?"

Kemter Abdal bir nar aldı,

Sertçe yere çarptı:

"Narın dışı serttir,

Ama içi yüzlerce yürektir!

Ali’nin kılıcı da öyleydi,

Zulme vurur, mazluma kalkmazdı!"

Sonra bir güvercin uçurdu,

Kanadında "Ene’l-Hak" yazılıydı:

"Ali’yi anlamak istersen,

Önce kendi yüreğindeki Hakk’ı bil!"

Dediler: "Ali öldü mü?"

Kemter Abdal güldü:

"Ölen bedendir,

Ali bir aşk çerağıdır, sönmez!"

"Peki, şimdi nerede?" diye sordular.

O, bir avuç toprak attı havaya:

"Her zerresinde bir Ali var,

Toprak olanı Hakk’a ulaştı!"

Son Nefes:

"Duvarlara yazmayın Ali’yi,

Kendi gönlünüze yazın!

Çünkü Ali,

Dara duranların yanındadır!"