Alaca saatler Şiiri - İlyas Kaplan

tütsüleniyor zaman saatlerin koridorlarında
salise salise beni kovalıyor yelkovan
bir ana imza atıyor gecenin bir yarısı
kirpiklerime bir rüya yükleniyor
uykunun cenderesinden

avuçlarım terli
bir katre hicrandır
bir dem keder
dünyayı sırtımda taşıyorum
hazırım uykusuz gecelere

yine sabah
perdeler aralı
pencere kenarında bir serçe
köhne bir yaşam ahengi sarmış bulvarları
kırsal sokak aralarını
bütün yaya geçitlerini
magazin manşetli gazeteler kaplamış

hala sokaklar aynı
yürürken gecenin yarısında
günahlar yığılı ağır bir duvarın altına
küçüktü daha
inanmıştı masallara
şehrin çıkmazlarına
aldanmıştı

rıhtımdaki boş sandallardan söz ediyorum
kiminin boyası dökülmüş
derinden gelen bir dalgayla
sallanıyorlar
işte her şey ortada
başım ellerim arasında
ağlıyorum

bu hayatta önce ağlamayı öğrendim
sonra, dağlanırken yüreğim
ağlayamamanın ne demek olduğunu
her damla gözyaşının
günahlardan arınış olduğunu keşfettim
kendimce

zaman geldi tanıdım insanları
sonra, her gülen yüzün riyakar olmadığını kavradım
an oldu bende sevdim
an geldi bende inandım delicesine
an geldi anladım ki
onun indinde bir ben yokmuşum

alaca saatler başlar
uğurlanmaya tabi bütün gidişler
en soğuk mevsimin habercisi peronda kalan sessizlik
sonra yavaşça yürürsün
ilk ışığa
bin yalnızlık saklı geceye

en son
yalnızlığı anladım
ya da iyilerin neden hep yalnız olduğunu
şehrin bir kenar mahallesinde yaşamanın
baş döndürücü
korkutucu
esrarengiz
bir akıbet olduğunu

redfer