İnsanı insan yapan, aklını iyi kullan,
Güzel ahlak elbette akılla beraberdir,
Elif gibi dümdüz ol, kırılır yamuk olan,
Düşünmeden yapılan işin sonu kederdir.
Diken değil, gül uzat, arkadaş ve komşuna,
Sevgi ve hoşgörüyle yaklaşmalıdır insan,
Tek varis Yaradan'dır, gururlanmak boşuna,
Kılıç gibi olmasın, bal gibi olsun lisan.
Adam gibi adam ol, demiş atalarımız,
Bu güzel sözü kulağına, küpe etmeli insan,
Beşer şaşar muhakkak, olur hatalarımızi
Mevki ve mal hırsına kapılamaz müslüman.
Öfke ile kalkanlar, zararla otururlar,
Keskin sirke küpüne zarar verir demişler,
Arayan Mevla'sını, azanlar belasını bulurlar,
Çevrene bak görürsün, çok doğru söylemişler.
Rakibini yıkan kul, gerçek bir pehlivan olmaz,
Pehlivan nefsini yıkan ve onu tuş edendir,
Sahte olan güllere, çiçeğe sevdalanmaz,
Çölleri bahçe yapan Güle gönül verendir.
İdareyi bilmeyen, huzurlu yaşayamaz,
Adam yapmaz insanı diplomalar, okullar,
Dereler, ırmakların suyunu taşıyamaz,
Ziyan eder sonunda, kibirli olan kullar.
Zararın neresinden dönülse fayda varmış,
Yanlış yapan sonunda mutlak olurmuş pişman,
Her kişi kendisine yakışanı yaparmış,
Er kişiden dost olur, asla olmazki düşman.
Nicesi konup göçtü, birazda sen oyalan,
Misafiriz ona göre, yaşayıp davranmalı,
Kime kalır, Allah'ın Habibie kalmayan,
Giderken yoldaş olmaz, kimseye Dünya malı.
Kayıt Tarihi : 30.11.2008 18:25:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!