Aile Şiiri - İbrahim Yalcin Kaya

Aile

Bir lokma bölündü sofrada,
Gözler gülerdi hep arada,
Yokluk bile şifaydı duada,
Sırtımızı dayadıgimiz güven aile.

Annemin sesiyle büyüdüm,
Babamın gölgesinde yürüdüm,
Yıkılsa da dünya, dirildim,
Omzumu yasladıgim cinar aile.

Ağladım geceler boyunca,
Beni örttüler her sancağa,
Karanlıkta bile umutla,
Işığım oldu hep aile.

Paylaşmayı orada öğrendim,
Sustukça yüreğe gömüldüm,
Her acıda içine gömüldüm,
Kökümdü,kanimda canımdı aile.

Kardeşimle dertleştim gizlice,
Gülüşler savruldu sessizce,
Acı bile güzeldi birlikte,
Yanımda solmayan cicekdi aile.

Bazen küstük, bazen kırıldık,
Ama hep birlikte durulduk,
Ne yaşanırsa yaşansın birdik,
Yine sığındığım yerdi aile.

Ev değil yalnızca dört duvar,
İçinde yaşar sevgi, karar,
Bir ömür boyu yasananlar var
Kapanmayan bir kapidir: aile.

İhanet oraya hiç giremez,
Orada kalp yalan söylemez,
Sığınaktır, fırtına bilmez,
Sabrın öteki adıdır aile.

Birlikte ağlar, birlikte güler,
Zaman bile diz çöküp süzer,
Ne olursa olsun hepsi özler,
Ruhu yaşatan şeydir: aile.

Son nefeste bile aklımda,
Bir dua kalır dudaklarda,
Sonsuzluk bile durur orada,
Çünkü her şeyden önce gelir aile.