Ahmet Yozgat Şiirleri - Şair Ahmet Yozgat

1/:
Kişnerdi at,
Kurt ulurdu,
Hani hayalimde haykırırdı zenaat,
O at ki kendi izine basa basa ilerlerdi ya,
Uzaklarda savrulurdu canı köpüren kurtların şahı,

1/:
Bir ağustosta yağdı kar
Gülün üstüne.
Ah! Üstüne de kara gözlüm üstüne...
***
Bilmez misin inceldiği yerden kopar fırtına

1/:
Ah Cennare kız, Cenna kız!
Sevdanı sular gibi döktüm ağzıma.
Keşfe çıktım ilk defa dudaklarımı.
Bir yanım yıkıldı sahraya karşı.
Parmaklarım çığırmada şafak üzeri

ARABAŞISEVER BİR BOZUKLUYUM BEN DE

Ben ki Mahmutoğlu Ahmet’im diyarı Bozok’ta.
Atların soylu duruşunu sırtlanışım bundandır,
Bu yüzden ağzıma vurunurum kısrakların gemini.
Yemini teheccüt vakti veririm tefekkür kuşunun.

1/:
Herkes yekinsin yerinden Asuman...
İnce... Uzun... Ve derinden bir kozmik sızıyla.
Oğluyla ve kızıyla,
Helalleşsin bir gürgen şeşber gibi durup pulsarlar sınırında.
Ya da... Kendinin sandığı elleriyle yonttuğu,

1/:
Yağmuruna yandım Asuman…
***
Gökler gürül gürül şimdi,
Suyun kaderini kıraat etmede,
Evrende, bir kelebek kanadını çırpmış olmalı...

Sparta ve Gül

1/:
Ay Asuman!
Şiirin mavi benizli kızı...
Şavkındaki gurbete mahkumum amma,

1/:
Bilesin ki,
Ama nereden bileceksin ki?
Ama bilmelisin ki kız Arzuman,
Al doru küheylanlar sana yanıktır her koşuda,
Ağzı köpüklü yorgun taylar da senin şiirinle yekinir,

1a/:
Şehrin beynine doğru yürüdü Durmuş
Şehir, bir köpekti sanki kudurmuş...
1/:
Sererek yıllarını tozlu yolların
Bir yürek dolusu umudu savurarak

1/:
Az sonra yaşanır ay kız Meldare,
Şimdinin zamansız mahşerleri…
Gaddarelerin zeheb kabzaları aşınır,
Delirmiş kana keser cengaverlerin korkunç elleri…
***