Ahmet Erdem Şiirleri - Şair Ahmet Erdem

Gün hüzzam beste
efkarı/ kirpikte kırağı
rengini yitirir mavi
gülümsemez motifler
elinde gergef
fayı kırılmış umudun

sesi çınlarken münzevi bir tekkede mum kendi
İçine erir durmadan, duvarların yanısıra mihrapla
minberde zikir çeker
kıyamet korkusuyla kıyama durur gözyüzünde ay
deniz derinlere çekilir, nehir dinginleşir yanardağ söner
sus pus olur sese hürmetinden

Tuttum yelesinden
Mahmuzladım zamanı
Bu günden düne koştuk
Hatıralar ile el ele.

Tam tamına kırk üç kez

Sevmek var gıyabında,
Bir de körkütük aşık olmak,
Duyguları tutuşturmak,bakışlarla
Nefes olup dokunmak,
Keşfe çıkmak var icabında
Sıyrılmak, arın taassubundan

çocuk aklımla sorgular bulur
İçten içe gülerdim her namaz sonrası
dilinde şehadet baş ucunda Kur-an okunarak
ölümü yatakta isteyen anneme.

değil mi ki sonu ölüm ne fark eder ki

Ay kıskanır
elinde olmadan seni,
rüyaları sana benzemek
bütün yıldızların
venüsün
uğraşıları boşuna

Seher vakti çiy düştü
alev akan ırmak dolu dizgin
hala yaşıyormuş içimde
öldü sandığım sulu gözlü çocuk
ben bana geri dönerken böyle
veda’ya hazırlanan göz senin mi? .

Göz göz olmuş
sessizce ağlamaktan
yosun rengini yitiren göz bebeklerin.

Yalan taşların ağlamadığı

henüz sabahın körü
güneş damatlık telaşında
bahçede ki öksüz kuş
hicaz şarkı soluyor
eli kulağında

Ey yüzünde
Tomar tomar güller
Boy veren kadın

Her gün kanatlarını çıkararak
Arzı endam etsen de