Ahmet Erdem Şiirleri - Şair Ahmet Erdem

dışarıda çıldırasıya bir yağmur
şemsiyeli insanlar kolkolayken
şemsiyesizlerde telaşlı adımlar
cümle kuşlar yuvasına koşmakta
birazdan sessizleşir bütün sokaklar
kediler ve köpekler bir duldaya sığınmışlar

yokluğunda yerinde sayıyor zaman
omuz omuza halaya duran cemrelere ne demeli
zambaklar dağlarına küseli
susmuş yediverene sevdalı kekliklerin cümlesi
tüy dökme salgınındaki yorgun leyleklerin
ancak teneşirde diner derdi

göze deyip geçmeyin suyun hafızası o
yaradanın kudreti şifalı menbası o
bir kaçı birleşince ırmak olur akar
çağlayanın sesine aşık bütün bu dağlar

suya pranga vurmak kimsenin haddi değil

ver elini efsunlu kadın
elele geçmişe yürürken
alnımızdaki vadileri de yok sayalım

içimiz dışımız silme hasret
bu yolda nice çileleri sineye çektik

ölümcül bir hüzün istilasında ruhum
bedenim de ona uydu yerlerde sürünmekte
saçlarımdaki tek tük siyahlık da beyazı giyinirken
ikiye katlandı alnımdaki çizgiler
dünya sevgi üzerine derler
böyle öğretti bize aksakallı bilgeler