Ahmet Erdem Şiirleri

yüzünü ödünç alan güneş
dokunarak demler aşkı
yokluğun ki çoğaltandır seni
özlemlerin insanı büyüttüğü yerde
varlıgın buhranlara gebe.

daha dün gibi
kalbimde ilk günün hayacanı
yüzümde okullu olmanın sevinci
etrafınızı çeviren öğrencilerle
mendil kapmaca oynadığınız o bahçe
ilk göz göze gelişimiz

ekimden kasıma miras
arı dilin bal olur kuytularımda
iliklerde ziyafet sofrası kurulur
akar polenler
şırıl şırıl

kar toplayan mevsimlerden geliyorum
farklı coğrafyalardan
bezgin bir geçmişin izi var genlerimizde
susmaları kıran türkülerle avunduk
aynı kösre taşında demlendi acılarımız
terim terine sığındı yokluğun yokluğuma

Sihirli bir dünya mıdır yaşadığın yer, bastığın toprak değilse ne
Yüzün melekleri kıskandıracak kadar güzel, huri değilsen nesin söyle
Ah sessiz sedasız gönül dünyamda sürgünler veren sevgili
İçimde çağlayanlar kurup yılkı atları koşturman niye

Uhrevi bir zırh giyinmişsin aşktan söz etmek ne cüret

ey geleceğine şuursuzca kan doğradığım ilahi nefes
ey pişmanlıklarımın nirvanası güzel kadın
bu vijdan azabıyla nasıl baş edilir de hele
nasıl yok ederim içimde körüklenen bu narı
sırtımdan kızıl nehirler akıyor yüzlerim alev alev
tırnağımın ucundan saçımın teline kadar kanter

Kıyama durmuş kâinat
kesmiş âlemle ilişkisini
ney’e can veren neyzen
hu dedikçe inler yer-gök
koyulur seyrine evren
hü eşliğinde dönerken

sesi çınlarken münzevi bir tekkede mum kendi
İçine erir durmadan, duvarların yanısıra mihrapla
minberde zikir çeker
kıyamet korkusuyla kıyama durur gözyüzünde ay
deniz derinlere çekilir, nehir dinginleşir yanardağ söner
sus pus olur sese hürmetinden