Ahmet Erdem Şiirleri - Şair Ahmet Erdem

yüzünü ödünç alan güneş
dokunarak demler aşkı
yokluğun ki çoğaltandır seni
özlemlerin insanı büyüttüğü yerde
varlıgın buhranlara gebe.

mevsime inat
yaprak yaprak güler fesleğen
ergen kızların bayram salıncağı
ışık demeti bir yol
ilmik ilmik dokunur iki kıta arasını
göz bebeklerinde çocuk cıvıltısı

Sen!
bütün güzelliklerin gözesi,
gözümün gördüğü her yerde
senin endamın,
sevda şakıyan kuşlarda
sesin,

Sanki bizim
oraların çisesi var
üzerinde,
kokun biz kokuyor,
endamın bizden
biri.

hayat bütün hıncıyla yüklendi üzerime
ezdi ince elekten eleyip tozunu boğaza serpti
kırk mevlidi okunuyor şimdi bütün camilerinde istanbulun
gözü yaşlı annem geliyor gözlerimin önüne sonra eski sevgililerim
olanca gücümle haykırıyorum bu kadar seviyordunuz da neredeydiniz

henüz sabahın körü
güneş damatlık telaşında
bahçede ki öksüz kuş
hicaz şarkı soluyor
eli kulağında

bir çerkez sevdim yıllar yıllar öncesi
yeşili onunla tanıdım sevmeyi onunla
saçları bukle bukleydi zülfü at yelesi
imgenin en bakiriydi her şeyi ile seven

bir kürt sevdim harbi sevgiyi tattım

ey
lirik yaşamını
ağzına kadar hasret dolduran yolcu...

kıskançlık yüklü sözler
ısırgan tadı verse de gönlünün

çocuk aklımla sorgular bulur
İçten içe gülerdim her namaz sonrası
dilinde şehadet baş ucunda Kur-an okunarak
ölümü yatakta isteyen anneme.

değil mi ki sonu ölüm ne fark eder ki

donukaylı bir gece
senden habersiz sürer izini
koylarda suyu giyinerek
tedirgin kıyılarını öper dizeler
gözgöze gelişle alazlanır özlem
her geri çekilmede bilenir hiçlik