Ahmet Ayaz Şiirleri - Şair Ahmet Ayaz

Antep Harbinden çıkmış
Bir zekâ özürlüsüydü

Adına
Dağ Deviren Dana Mamet
Derlerdi de

Dünyayı toz pembe gördüğüm anlar,
Başında telleri gül sanar idim.
Nicoldu sevişip gezdiğim onlar,
Taze dudağını bal sanar idim.

Bazı gün dolaşıp ayrıldığımız,

Taşralı kadın
Otobüsde bir simit aldı
Dörde böldü
Yüzüme baktı ve güldü

Simitin her parçasını

Gün olur da seyahate gidersen,
Görüp bilmediğin elden uzak dur.
Gerekir de alış veriş edersen,
Günahtan korkmayan kuldan uzak dur.

Mal düşürme tefecinin eline,

Utanmaz,
Utanmazlığını yapar;
Utanmadan.
…
Ama sen;
Gözlerine baksan,

Yıllarımı köprü yaptım barışa,
Barış için çoktan çıktım yarışa.
…
Karanlığa ışık yakar dururum,
İhaneti can evinden vururum.
…

Eylemleri eğlence edip,
Demokrasi deyip dururlar.
Ve kudururlar demokrasi diye.

Soruyorum “Nedir demokrasi”?

Dünden
Bu güne sesleniyoru
…
Dününü düşünmeyen
Geleceği göremez.
Ve tehlikeye set öremez

İçimde har gözümde yaş,
Dosta doğru gidiyorum.
Yıllar geçti ellerim boş,
Dosta doru gidiyorum.

Vurgun yedim genç yaşımda,

Garibim,
Bütün ömrünü sazla geçirdi de,
Saz çalamadı.

Tıpkı benim,
Şiir yazıp da şair olamadığım gibi.